Mijn favoriete moment van de dag is de vroege ochtend. Wanneer de wereld langzaam aan het ontwaken is. Zeker in de zomerperiode. Dan schenk ik een kop koffie en ga ik in de tuin zitten observeren. Ik kijk en luister en verwonder mij steeds weer. Mijn tuin heeft een redelijk formaat en bevindt zich aan het randje van de Veluwe op het platteland. Er valt heel wat te zien.

Wanneer ik mijn gordijnen open zie ik al 2 hazen zitten. De kleine haas waar ik een eerdere blog over schreef is groot geworden en heeft vrienden gemaakt. Die gedachte ontroert mij. Met z’n tweetjes zitten ze lekker te knabbelen van mijn zorgvuldig gezaaide bloemen. Er is overvloed en zij weten daar duidelijk van te genieten. Heel ontspannen zitten ze te knabbelen. Ze storen zich zelfs niet aan mij wanneer ik de tuindeur open. Zelfs voor een haas is er tijd voor ontspanning. Na een tijdje verlaten ze de tuin en ik kijk naar een hele rij steeltjes zonder bloemetjes. De plantjes lijken het niet erg te vinden. Het is hun lot. Ze kunnen niets anders dan het accepteren en blijven gewoon fier rechtop staan alsof ze nog altijd in bloei zijn, hoewel hun natuurlijke proces is onderbroken. Of zouden we dit onderdeel kunnen noemen van hun natuurlijke proces?

Ik word uit mijn overdenkingen gehaald door een eekhoorn die over het tuinpad rent. En dan stil staat. Even lijkt hij voor een keuzemoment te staan. Voelt hij mijn aanwezigheid en zou hij aan het afstemmen zijn? Veilig of niet veilig? Dan rent hij de grote dennenboom in, zoals alleen eekhoorns dat kunnen. Razendsnel van tak naar tak tot helemaal in de puntjes terwijl de dunne takjes ombuigen en ik bang ben dat hij zal vallen. Hijzelf niet. Hij lijkt volledig te vertrouwen op zijn pootjes, zijn staart en zijn snelheid. Er lijkt geen enkele zorg te zijn om te vallen.
Een jonge Bonte Specht vliegt van boom naar boom en op elke boom lijkt hij even te oefenen met zijn snavel. Hij tikt een poosje, best hard hoor, en vliegt dan naar een andere boom en herhaalt het tikken. Hij is aan zichzelf over geleverd, maar dat lijkt het niets te deren. Het is gewoon zoals het is. Hij gaat niet bij de pakken neer zitten omdat hij het nog niet zo goed kan en vraagt ook niet aan zijn vader of moeder om het voor hem te doen. Hij is op zichzelf aangewezen en oefent net zo lang tot hij precies weet welke bomen en welke plekken op de boom goed zijn. Hoe hard en hoe vaak hij moet tikken. Ondertussen wordt hij steeds sterker en als de tijd daar is dan heeft hij zijn kunstje geleerd. Zonder mokken of frustratie. Het is een zaak van wel of niet overleven. Er is geen tijd om te zitten chagrijnen als iets even niet lukt.
Ik zie hommeltjes en bijtjes die van bloem naar bloem vliegen. Dag in, dag uit. Altijd even ijverig. Ook zij lijken altijd vrolijk. Heb je dat gevoel ook? Ik krijg bij een bijtje nooit het gevoel dat hij het zat is om altijd zo hard te werken.

Het zijn warme dagen en de dieren pakken het slim aan. Ze maken gebruik van de vroege ochtend terwijl de temperatuur nog behaaglijk is. Op de warmste tijd van de dag gebeurt er een stuk minder in de tuin. De meeste dieren houden zich dan rustig. Zij ‘weten’ heel goed dat het aan het einde van de dag weer koeler wordt en dan zetten zij hun werk voort.
Wij zijn het enige diersoort dat onze zelf verzonnen tijden aanhoudt en daarmee maar weinig rekening houden met de cyclus van de natuur. Toch zijn er veel wijze lessen en inzichten te halen uit dit observeren van de natuur. Wij mensen kunnen zo ‘vast’ zitten in ons hoofd. Daar creëren we problemen en daar proberen we ze dan weer op te lossen. Wat vaker naar buiten gaan en stil zijn midden in de natuur zou ons veel op kunnen leveren. Er zitten vele wijze lessen in. Kijk eens of jij ze mag ontvangen.

Dit is ook de reden dat ik graag als wandelcoach werk. Buiten leer je kijken met je hart. In je hart zit ook een brein en dat is erg intelligent. Het zou mooi zijn als we leren om ons hart- en hoofdbrein weer met elkaar te verbinden en de kwaliteiten van beide te benutten. Ons hoofdbrein is overactief geworden in de huidige maatschappij en het hartbrein is bijna volledig weggecijferd. De natuur kan ons helpen om de verbinding weer te maken. Om diepe inzichten op te doen en van daaruit veranderingen in ons leven aan te brengen die door ons diep begrepen worden en daarom beklijven.

Wandel eens met me mee!